« مظلـوم » امشب علی(ع) به دیدن جانان شتافته است . از خود رها به حال پریشان شتافته است ...... دامن از این کشاکش گردون کشیده است ....... با سر بسوی خالق منان شتافته است خون جگر دمادم از این روزگار خورد ....... اینک رها ز محنت دوران شتافته است درد دل از جفای زمانه به چاه گفت .. شد رستگار وشعر ظفر خوان شتافته است..... مظلومتر زمانه به خود از علی(ع) ندید ..... بودش مگربه حنجره ستخوان شتافته است.. اندوه و غم به جان علی زد شرر مدام ... با سینه ای جراحت و سوزان شتافته است.... آخر مگر ز جانب حق او نشد امام بگذشته از غدیر و ز پیمان شتافته است....... قوم دغی ز بیعت خود کرده اند عدول .... زین رو امام از بر عدوان شتافته است... عمری غذا ز بهر یتیمان به دوش برد ...... سوی خدا انیس یتیمان شتافته است ........ هر نیمه شب روانه بسوی خرابه بود امشب بسوی گلشن رضوان شتافته است روز جزا به لطفش اگر شافعم شود حکاک را به لطف دو چندان شتافته است
قسم به پروردگارکعبه که رستگارشدم
بسم الله الرحمن الرحیم
« سجده بر خون »
آسمان رخت سیه در بر نمود
دیده در سوگ عظیمی تر نمود
خون بجای اشک از مژگان بریخت
عالمی را در عزا یکسر نمود
جامه برتن از غمی عظمی درید
چهره نیلی از غم حیدر نمود
مسجد و محراب در ماتم شدند
خاک بر سر زین عزا منبر نمود
مأذنه در ماتم شیرخداست
شیون از داغ مأذن سر نمود
کوفه شد یکسر عزا بهر علی
ناله بهر ساقی کوثر نمود
نی خطا گفتم جهان شد سوگوار
سوگ برپا زین عزا داور نمود
خانه زاد کبریا هنگام فجر
سجده بر خون در دم آخر نمود
تیغ کین در سجده آمد بر سرش
عزم کوی یار زین معبر نمود
اشک غم بر دیدة حکاک شد
زین مصیبت نیل بر دفتر نمود .......
فزت ورب الکعبه
سوک جان گدازاسوه عدالت وتقوا برپیروانش تسلیت باد
« غربت شاه ولا »
امشب دلم به غربت شاه ولاگریست
چشمم دوباره از ستم اشقیا گریست
برسینه ام دوباره غم مرتضی نشست
این چشم من دوباره برآن ماجراگریست
جور فزون ز امت اسلام شد بر او
جنّ وملک زماتم ومرغ هوا گریست
سجاده ای زداغ امامش به خون نشست
محراب هم زخون سرمرتضی گریست
شد مأذنه به داغ مؤذن سیاه پوش
مسجدمگربه ماتم خون خدا گریست
برکودکان بی پدرامشب چه ماتم است
درهرطرف یتیمی ازاین غمسرا گریست
ویرانه ها به سوگ علی گریه می کنند
آن پیرمرد گوشه ویران بجا گریست
خون علی به دامن محراب شد روان
زینب چوشد به داغ پدر مبتلا گریست
گویاحسن بجای پدر برنماز خاست
رخت عزا نموده به تن مجتبی گریست
خونین بوددوچشم حسین ازغم پدر
این پنجمین خسمه آل عبا گریست
عباس هم به سوگ پدرسوگوار گشت
بنشسته مه به برج قمردرعزاگریست
واویلتاکه کوفه ازاین غم نشدخراب
زیراجهان به ماتم کوفه روا گریست
خونین بود ز نوع بشر دیده زین عزا
حکاک هم به سوگ علی درمساء گریست .
« امام حسن(ع) رهبر فرزانه »
ای خوش امشب که مرا افسر شاهانه رسید .
دولت و مکنتی از بذل کریمانه رسید........................
به تفضل شده روشن شب گیتی چون روز ..
افضل از شمس و قمرگوهر یکدانه رسید.......................
سرِ ما و قدمش خاک رهش سرمه ما ....
توتیای بصر از مقدم جانانه رسید.....................
سوی میخانه روم تا که کنم مدح و ثناش ...
که ز مینای لبش ساغر شکرانه رسید......................
ز صبوی لب لعلش طلبم باده ناب ........
که عقیق یمنش از خم میخانه رسید.................
به دربارگهش رحل اقامت فکنم .......
که گدا را ز درش تاج ملوکانه رسید..................
مدعی را چه رسد تاکه ملامت کندم .......
منصب سلطنتی بر من دیوانه رسید..................
خاک بوی درش منصب شاهنشهی است ..
شکر لِلَّه که حسن رهبر فرزانه رسید.......................
گلی از گلشن طاها به جهان رخ بنمود .........
که ز مرغان چمن چهچه مستانه رسید................
ز علی ساقی کوثر می نابی طلبم ...............................
که جگر گوشه او با خم و پیمانه رسید
گرد پیری بزدا خیز و شباب از سر گیر
زانکه حکاک گل از گلبن ریحانه رسید
زینب تقی زااد ه