« اسیر نفس »

جهان را روی دادی بود غمناک

که در ماتم نشستند اهل افلاک     

غریب و هولناک و درد افزای     

فجیع و وحشت افزا، تند پژواک         

فلک بر خویش لرزید از نهیبش 

گریبان شد ز غم بر آدمی چاک     

چو آن دم آتش کین شعله ور گشت

فزودند آن شرر را خار و خاشاک  

شرر بگرفت گلشن زان شراره       

که مبهوت عقل از آن و مات ادراک

چو طوفان در نور دید آن چمن را 

بسی گل پرپر افتادند بر خاک            

چه شد با گل ستان از جور پاییز 

چمن در آتش و شد سرو چون تاک  

خمیده قامت سرو صنوبر   

حریم گل شکست آن چشم ناپاک  

شقایق را به گلشن سر بریدند  

جنایت شد فزون زان قوم سفّاک   

ز خشم باغبان پروا نکردند

شقاومت پیشه گان دون هتّاک

اسیر نفس بودند آن جماعت    

مشو غافل ز نفس خویش، حکاک